3. Grillige golven

Zo, dat was hem dan alweer: de eerste week zit erop, dus tijd voor een terugblik. Het was een week met pieken en dalen, met een soms zelfs pittig grillig patroon gedurende de dag zelf. De moeilijkste dag vond ik denk ik de maandag, toen alles zo nieuw was dat ik me echt een verloren vogeltje voelde. Ik wist niets te vinden (het gereedschap is hier niet bepaald opgeruimd), wist niet goed wat te doen en mijn rug vond al dat fysieke werk ook niet al te grappig. Die avond ben ik volledig uitgeput en gebroken om 10 uur naar bed gegaan. Gelukkig is het gedurende de week allemaal beter geworden: ik werd steeds beter in het vinden van verf, kwasten en schuurmachines en ik kreeg een langetermijnprojectje te doen. Het vooronder van Maybe is namelijk behoorlijk vochtig, waardoor ze hebben besloten om het hout eruit te halen en het dit keer volledig in de verf te zetten, zodat het hout minder zompig wordt. Aan mij de taak om alle planken met verschillende batches uit elkaar te houden en te schuren, grondverven en topcoaten. Dus daar liep ik dan rond met in mijn achterzak het heilige A4-tje waar precies opstond welk nummer plank welke omschrijving had. Gedurende de week kreeg ik hulp van anderen, wat ertoe leidde dat zij opeens aan mij vroegen welke planken nog aangepakt moesten worden, een leuke omgekeerde wereld. Ook mijn rug werd beter: meerdere malen per dag braaf de oefeningen en stretches van de fysio opvolgen zorgde ervoor dat ik vrijdag bijna geen pijn meer had.

Een van de hoogtepunten waren denk ik de leuke gesprekken met de medecrew. Sophie, een Canadese vrouw, voelt met haar rustige en warme uitstraling als een soort grote zus voor me. Daarnaast vindt ze het gekke Britse accent soms maar moeilijk te verstaan, heerlijk. Dawn is een echte hippie (ze heeft blijkbaar in een bar gezegd: de volgende die binnenkomt zal ik trouwen, en zo geschiedde) en met Jon heb ik een heel gesprek gehad over het fenomeen WieBetaaltWat. Hij vond het dus echt compleet gestoord dat wij anderen €0,50 laten betalen voor wat uien en had de opinie dat je dingen koopt omdat je ze graag voor andere mensen wilt kopen. “En ja, als ze dan nooit dingen voor jou kopen, dan weet je ook genoeg en verhuis je toch?” Of het in Nederland ook zo kan werken weet ik niet, maar hij had zeker een punt. Ook met Mo, de machinist, heb ik onverwacht gisteravond een ontzettend persoonlijk en eerlijk gesprek gehad. Ik zal er niet te veel details over geven, maar het ging voornamelijk over altijd voor anderen zorgen en daarbij jezelf kunnen wegcijferen, samen met een goede portie persoonlijk leed. Blijkbaar had hij dit nog niet met de rest gedeeld, dus ik was wel behoorlijk onder de indruk dat hij dit opeens met mij deelde, terwijl ik hem pas net een week ken. Wat misschien geholpen heeft is dat ik daarvoor vrij emotioneel, gefrustreerd en daardoor open was, mijn andere grote dieptepunt. Het betrof de quarantaine die ik nu onderga, omdat de regels voor mijn gevoel erg inconsequent zijn (waar mee te leven valt), maar toen hoorde ik opeens gisteravond dat ik eigenlijk ook binnenin Blue Clipper een mondkapje moet dragen en dat de vorige persoon in quarantaine buiten ook altijd een mondkapje droeg, terwijl ik had begrepen dat dat niet hoefde. Vond het vrij vervelend dat dit me dan vrolijk op dag 8 van de quarantaine werd verteld, terwijl ik daarvoor dacht dat ik me redelijk netjes aan de regels hield. Het probleem is dat het grootste deel van de crew het allemaal wel best vindt, maar er is één persoon met MS en daardoor hoger risico op ernstige corona. Allemaal volledig begrijpelijk dat je dan voorzichtiger bent, maar intussen vond ze het geen probleem om een hele dag dichtbij mij te gaan verven. Tsja… Goed, een paar praatjes met Seb de schipper later was de conclusie dat de quarantaine zo prima was en mijn voorganger (een Deen, zal vast uitmaken) gewoon strikter was dan noodzakelijk. Vervolgens verzuchtte Seb de legendarische woorden: “en ik dacht dat zeilen moeilijk was”. Nu is het gelukkig allemaal weer prima, maar ik heb wel voorgesteld om na mijn isolatie eens met Seb om de tafel te gaan en de regels duidelijk op papier te zetten. Want dit soort chaos wens ik toekomstige vrijwilligers niet bepaald toe.

Om nog met een positieve noot af te sluiten: vandaag ben ik weer alleen op stap gegaan en het was fantastisch. Fietsen naar de zee en daar een wandeling gemaakt over de kliffen, die dus niet in woorden te vatten mooi zijn. Terwijl ik daar rondliep, kon ik letterlijk echt bijna niets uitbrengen. En dat dan zonder andere toeristen met slechts een handjevol locals. Ik heb van deze dag behoorlijk wat idyllische kiekjes kunnen maken, dus mocht je tevreden willen blijven met de Nederlandse landschappen, kijk vooral niet naar de foto’s ;).
Op deze zonnige laatste dag van februari moest ik natuurlijk nog wel een duik maken, dus hup daar ging ik de woest golvende zee in. Toegegeven: de eerste dertig seconden heb ik van de kou maar wat rondgesparteld, maar toen ik eenmaal kon zwemmen en vervolgens door een golf weer op het strand werd gekwakt (zand in mijn oor en nouja, overal) was het vooral lekker. Intussen keken natuurlijk alle tien aanwezige Portugezen wel behoorlijk raar naar me, maar vervolgens vroeg wel een man in zwembroek of het koud was. Nadat ik hem ervan had verzekerd dat het vooral verfrissend was, kon hij natuurlijk niet anders dan me volgen en na wat verzamelde moed heeft hij echt nog minstens een kwartier rondgezwommen.
Intussen proeft mijn haar eindelijk weer een keer zout, heeft mijn rode gezicht plaatsgemaakt voor een gezondere bruine kleur en kom ik weer toe aan creatieve dingen. Foto’s maken, vogels kijken (en de vogelgids doorbladeren en het nog steeds niet weten), schrijven, lezen en zingen bij het gitaarspel van Martin. Kortom: blijven surfen op de golven die op je afkomen, en dan komt het allemaal wel weer goed.