14. Terug naar huis

Terwijl ik dit nu aan het tikken ben, zit ik met het laptopje op schoot in de supersnelle Eurostar van Londen naar Rotterdam. Bijna 3 maanden weggeweest, maar doordat er de laatste weken zoveel is veranderd, zijn deze weken echt voorbijgevlogen. Nadat ik in totaal 9 dagen op zee heb gezeten, ben ik 30 april ’s avonds laat in Plymouth aangekomen. Het was een bijzondere tijd op zee, waarbij je je herinnert waarvoor je al het harde werken ook alweer doet. In het begin was het wat pittiger met zware deining en door de helling nauwelijks meer wat kunnen uitvoeren, maar eenmaal bij de kust van Frankrijk zakte de wind in, minderden de golven en zette het zonnetje door. Doordat we tijdens het zwaardere weer elkaar echt leerden kennen en een goed team vormden, konden we in het betere weer ultiem chillen. Engels ontbijt dat door een opgedofte ober aan dek werd gebracht, nieuwe muziek nu we weer bereik hadden en ik die vogelgeluiden nadeed uit de vogelgids. Ook met mijn wachtbuddy Spencer (een trotse Engelsman uit Yorkshire aka “God’s coutry”) hebben we toch wel lol gehad tijdens de pogingen om avondeten te maken. Omdat het water uit de pannen klotst door de helling en echt álles moeite kost, werd er vrijwel dagelijks groenten uit de oven gegeten. Vooral niet te moeilijk gaan doen met liters water koken voor pasta’s en moeilijke sauzen. Bij de Franse kust kwam de douane nog langs en wat troffen ze aan? Behalve een schipper die per ongeluk niet op de crewlijst stond (beetje verdacht maar) ook een grote knuffelpartij op het achterdek terwijl iedereen retevals meezong met Bohemian Rhapsody. Voor de reisverslagen tijdens de reis zelf was er ook een blog van Maybe waar ik verantwoordelijk voor was: https://my.yb.tl/tallshipmaybe/. 

Maar goed, je hebt een mooie tijd met elkaar gehad, op zaterdag de hele dag schoongemaakt om het schip weer pico bello te krijgen, en dan? Eerlijk gezegd viel de groep wat uit elkaar, net zoals in de eindscène van Ocean’s Eleven. Mensen gaan naar de pub met oude vrienden uit de haven en de eerdere gangmakers hebben andere plannen en vertrekken. Op zondag hadden we nog de dag vrij, maar maandag werd weer verwacht dat we gingen werken, behalve dat de douane langskwam en die de oude en nieuwe schipper urenlang bezighield, zodat wij ook maar om ons heen aan het staren waren op zoek naar werk. Omdat Maybe voor komend seizoen wordt ingehuurd voor charterwerk, kwamen dinsdag twee vrouwen langs van het bureau om Maybe te bekijken en te vertellen wat er allemaal anders moest. En zo kwam het hele opdofkarwei met een nieuwe toaster, kussentjes, roeststreken wegpoetsen, verwarmingen schilderen en ik die nog last minute even de hele natte cel mocht ontroesten en schilderen. En eerlijk is eerlijk, het geeft behoorlijk wat voldoening om die roest waar je al 3 maanden bij het poepen tegenaan kijkt eindelijk weg te hebben. Jammer dat ik precies nu vertrek…

Mijn tijd om weg te gaan is inmiddels wel gekomen. Het zeilen was een hoogtepunt, maar om erna weer terug te gaan in onderhoudsmodus zonder dat ik voor het zeilseizoen kan blijven, zorgt voor een ietwat verminderde motivatie. Samen met het feit dat er nog maar een paar mensen achterblijven en Plymouth vergeleken met Portugal vooral koud en nat was, ga ik nu met een afgerond en voldaan gevoel naar huis. Het was een bijzonder avontuur.