10. Opeens een week voor vertrek

Pfoe, het is een tijd geleden sinds ik voor het laatst iets heb geplaatst, alweer bijna twee weken. Het was ook wel een intense periode met veel veranderingen en een emotionele achtbaan, waardoor ik minder aan schrijven toekwam. Laat ik eerst bij de feiten beginnen. Allereerst ben ik opnieuw verhuisd en deel ik nu een tweepersoonshut met Robyn, erg gezellig. Ook weet ik sinds vanmorgen dat ik over ongeveer een week met Maybe terug richting Engeland ga varen! Dat betekent ook dat ik begin/midden mei na een kleine drie maanden weer terugga naar Nederland. En zo voelt het alsof er alweer bijna een eind komt aan mijn avontuur, terwijl het eigenlijke zeilen nog moet beginnen. Verder heb ik afgelopen week mijn naaiskills ingezet en samen met een Portugees genaamd Eduardo uit oude zeilen nieuwe hoezen gemaakt voor de bankkussens op Maybe. De locatie was wel de meest bijzondere werkplek ooit: in de hangar van Steve’s Skydivebedrijf. En weet je misschien nog dat ik in de vorige blogpost had gezegd dat we de dag erna Blue Clipper uit het water gingen takelen? Nou dat was ook een beleving. Het varen richting kraan ging perfect, maar toen Blue Clipper in de banden hing, kapte de hydrauliek ermee en kon ze niet verder omhoog. Kortom: na een hele dag voorbereiding en chaos, lag ’s avonds Blue Clipper weer op precies dezelfde plek aan de kade met Maybe ernaast. Wat we wel hebben bereikt tijdens de hele operatie? Aangezien de jachtjes naast Maybe verplaatst moesten worden (waarbij ik in de verse verf op een vissersboot ben gestapt, maar dat is een ander verhaal), was dat een perfecte gelegenheid om een random aangespoeld werkbootje te enteren, langszij te brengen en aan de romp te gaan werken. Sophies eerste reactie op dit plan: “maakt dit ons piraten??” Jazekers. Dit heb ikzelf overigens niet gedaan, ik ben de afgelopen weken bijna alleen maar binnen geweest om door te gaan met het ontroesten en schilderen van de hutten. Toen een collega uitkraamde dat ze niet kon verzinnen in welk hol ze haar nog meer konden stoppen, vertelde Seb ons doodleuk dat wij samen mochten starten met het bikken en schilderen van een ander gangetje. En geloof me, wekenlang binnen ontroesten en schilderen terwijl mensen boven je aan dek lekker lijnen in de mast aan het hijsen zijn, wordt mentaal behoorlijk zwaar. Voor het proces is het het meest efficiënt als mensen die inmiddels ervaring hebben met de klus dit blijven doen, maar het maakte het wel uitzichtloos om geen perspectief te hebben wanneer het over gaat zijn. Het helpt daarbij niet mee dat op papier iedereen gelijk is, maar in praktijk blijkt de ene vrijwilliger toch de andere niet te zijn. Inmiddels voelde ik me zo slecht en haatte ik het werk zo erg, dat een praatje met de schipper de enige uitkomst was. Toen kwam gelukkig het naaiprojectje als tussendoortje en kon ik ontsnappen aan het schip en vrijdag was sowieso een unieke dag, want de dag erna ging Maybe voor het eerst zeilen. Dat betekent dat we de zeilen hebben proefgehesen en ik met een maatje de oude dinghy naar de kant moest peddelen, om die vervolgens uit het water te sleuren. Ik heb nog nooit zo gezigzagd, maar grappig was het wel.

Wat ik trouwens in het hele Blue Clipper avontuur ben vergeten te vertellen, is dat we afgelopen dinsdag een nieuwe poging hebben gedaan om haar het water uit te krijgen. Dit keer hadden we wind en stroom uit de verkeerde hoek, wat het manoeuvreren in de kraan ontzettend lastig maakte. Op dat moment ging de wet van Murphy gelden en moest Blue Clipper twee pogingen ondernemen voor succes. Hierbij (godzijdank stond ik op de kant) is er helaas wel behoorlijk wat schade gevaren. Maar, eind goed al goed, Blue Clipper staat nu op de kant en de rest repareren we wel weer. En nu is Blue Clipper Café dus Blue Clipper Rooftopbar geworden, met uitzicht over de gehele scheepswerf en verder. De ladder omhoog is wel een beetje eng.

Goed, en dan zit nu alweer mijn laatste weekend voor vertrek er alweer bijna op. Afgelopen week zijn ontzettend veel nieuwe mensen gekomen, wat de groepsdynamiek wel weer verandert. Vrijdag was de grootste golf van nieuwe mensen (5 die dag), maar ’s avonds zijn we allemaal naar de lokale bar gegaan en heb ik ze wel een beetje leren kennen. Ook is sinds vorige week een ander Nederlands meisje aan boord, dus we kunnen dan lekker Nederlands babbelen. Zij gaat ook mee op Maybe, dus we zitten ons al vrolijk te maken over wij samen in de “Dutch Watch”. Als ik de schipper was, zou ik dat dus mooi niet laten doorgaan haha. Ik ben nu verder een beetje aan het voorbereiden op de laatste dagen in Portugal, wat ik stiekem al een paar weken aan het doen ben trouwens. Gisteren nog wat boodschappen gedaan, mails gestuurd, heul veul films gedownload en nog even genoten van het zwemmen in de zee. Vorige week heb ik juist nog goed rondgefietst door de omgeving en een flinke wandeling over de kliffen gemaakt. Behalve Portimão (waar we lang niet naartoe mochten), heb ik de omgeving nu wel gezien, al denk ik dat ik vanavond nog snel een bommetje ga maken, want die kliffen blijven bijzonder. En dus mijn blogs posten, want ik weet niet of ik komende week eraan toe ga komen. Wat ik verwacht? Hele lange dagen en dan opeens een vertrek. Ik heb er zin in.