9. Gekke verhaaltjes en een spannende dag in het vooruitzicht

Wat gebeurt er wanneer je al wekenlang met dezelfde mensen rond de eettafel zit en niemand iets bijzonders beleeft? Dan komen de rare gesprekken en competities op gang.
Vrijdagavond was wel een minihoogtepuntje: voor 2 Canadese dollar werd Jon namelijk uitgedaagd om een halve ui weg te eten. Hoe we erop kwamen? Geen idee, maar hilarisch was het wel. Vooral toen bleek dat Sophie geen 2 Canadese dollar op zak had, maar na een lang onderhandelingsproces 100 Oost-Caribische dollar heeft afgestaan. Omgerekend bleek dat opeens 25 pond, dus dat was goed verdienen. En zo hebben we elkaar weer mooi een kwartier beziggehouden, lachend om zijn rode traanogen. Inmiddels heeft Jon alweer twee wedjes uitstaan om deze 100 dollar, die hij dus niet allebei kan verliezen zonder zelf in de problemen te komen.
Wat er verder op ons spontane avondprogramma stond? Mensen die een wedstrijd hielden om mijn naam fatsoenlijk uit te spreken (iedereen verloor) en een discussie of Charles (onze stofzuiger, red.) wel of geen seriemoordenaar was, gezien hoe hij in een hoekje weggestopt ons gezelschap observeerde. Hoogtepunt van de avond was toen Martin (onze Deen) for some reason begon over zijn titanium spork, wat iedereen maar een ontzettend raar ding vond. Toen ik als enige mede-Europeaan in de ruimte bekende er ook één op zak te hebben, riep Seb dat hij maar wat blij was dat het Verenigd Koninkrijk de EU had verlaten.

Nu ik dit zo op papier zet, vraag ik me vooral af wat jullie als lezers hier wel niet van moeten denken. In retrospectief is het ook niet eens zo bijzonder grappig. Toch deed mijn buik pijn van het lachen, net als bij de rest van de groep. Misschien een gevalletje je had erbij moeten zijn. Of misschien is het de bootcultuur, waarbij alles een goed verhaal wordt, zolang iedereen maar verveeld en vermoeid genoeg raakt. Soms zijn er daadwerkelijk discussies over bijvoorbeeld plastic soep, maar het meeste is vooral geouwehoer. En toch lig ik vrijwel elke dag ergens dubbel van. Van het verhaal dat iemand ooit zijn optimistje tegen een veerpont aan crashte, of iemand die 6 spacebonbons achter elkaar naar binnen propte, toen in de trein van Amsterdam naar Parijs opeens de gendarmerie langskwam met drugshonden. Ook hebben we, tijdens ons allereerste nachtje met de vier vrouwen in het vooronder, een avond lang als meisjes op een schoolreisje lopen kakelen en giechelen. Die avond kwam ook de aap uit de mouw dat ze eerst helemaal geen zin hadden in een nieuw persoon (wat ik goed begrijp, heb zelf ook geen zin in de nieuwe vrijwilligers die mee gaan helpen met de overtocht), maar ik gelukkig toch wel meeviel ;).

Wat ik met deze post probeer te zeggen, is dat ik na deze zes weken echt wel ben gaan geven om de gekke familie die we zo vormen. Iedereen heeft z’n karaktertrekjes, maar is niet bang om ze te uiten en we vullen elkaar goed aan. Gisteravond hebben we het zelfs gehad over gezamenlijk een tattoo te laten zetten, waarbij we dan met een paar mensen tegelijkertijd onze tattinity (tattoo virginity) zouden verliezen. Moeten nog kijken of het daadwerkelijk ook gaat gebeuren, maar het laat wel zien dat het voor iedereen toch wel een bijzondere tijd is, waar langzaamaan een einde aan komt. Zelf begin ik me ook steeds meer bezig te houden met het vertrek. Zaterdag nog een goede fietstocht gehouden door de omgeving, zodat ik me ervan kon verzekeren alle mooie inlandse hobbelpaadjes te hebben gezien. En het grappige is: op het oog is de kustlijn voornamelijk resort en vakantievilla’s, maar je gaat eenmaal van de hoofdweg af, en opeens zie je kromgebogen opaatjes hun moestuintje tussen de heuvels bewerken. Ontzettend bijzonder hoe abrupt dat verschil is. Eigenlijk wil ik heel graag hier nog een keer terugkomen, maar zonder de boot en de mensen en het werk wordt het sowieso een andere belevenis. En stiekem heb ik de omgeving ook wel uitontdekt, dus misschien een ander gebied in deze prachtige regio? Tot die tijd zal ik zo dankbaar mogelijk proberen te blijven voor de mogelijkheid om na 15 minuten fietsen in een azuurblauwe zee te dobberen. Oké eerlijk is eerlijk, er wordt ook wel hard voor gewerkt, door de hele groep.

Dat we een gekke familie vormen en elkaar leuk aanvullen, betekent trouwens niet dat alles koek en ei is. Vandaag kreeg ik tijdens het werk ongeveer wurgneigingen van mn collega’s chagrijn, wat niet werd bevorderd doordat we op 4 vierkante meter aan het schilderen waren en opeens ook alle muren moesten worden gewit, waardoor we ons werk niet afkregen. Zodra de lunchpauze werd aangekondigd, wist ik niet hoe snel ik mijn kwast moest wegsmijten en de hut uit moest rennen. Blijkbaar kreeg de schipper ook een idee van de snijdende spanning tussen ons twee, want na lunch werd ik overgeplaatst naar een andere hut om daar te ontroesten. Klinkt misschien als ontwijkgedrag, maar soms is de mogelijke ruimte pakken de beste manier om op een schip de lucht de klaren. Irritaties krijg je namelijk sowieso.

Inmiddels is de leefruimte verder verkrapt, want iedereen is naar Maybe verhuisd. Als bijeffect heeft het dat iedereen langzaamaan weer went om weinig privacy te hebben (net zoals tijdens het varen) maar er is vooral een andere reden voor. Morgen gaan we namelijk Blue Clipper uit het water halen! Wordt een spannende dag, ik kijk er wel naar uit eigenlijk. We beginnen om kwart voor 8 met werken en horen dan wat ons allemaal te wachten staat. Ik verwacht een lange en slopende dag, maar het brengt ons weer een stapje dichterbij het varen!