8. Vreemde luchten en een verhuizing tussendoor

Een kleine update: de voorspelling van vorige blogpost is uitgekomen. Toen ik vanmorgen naar buiten stapte om het ontbijt klaar te maken, kwam ik in een raar soort wereld terecht. De lucht was bewolkt (op zich al een unicum), maar bovenal was hij oranje. Door de hard wind komt nu de halve Sahara overgewaaid, wat alles met rood zand bedekt en dus ook de lucht stoffig maakt. Het voelde een beetje als een spookwereld uit Pirates of the Carribean. Tel daar de vlagerige wind bij op en je bent blij dat je binnen mag werken. Op zich was er weinig aan de hand, maar gewoon het gekke gevoel dat buitenzijn bracht met die gedempte zon… Alsof de zondvloed er bijna aankomt. Het resulteerde in weinig uiteindelijk, behalve dat we na werk nog snel wat extra stootwillen tussen de boten hebben gepropt. En bijna iedereen vandaag klussen binnen heeft gedaan.
Blijkbaar is er wat gedoe met de werf, dus Maybe gaat deze week toch niet het water uit (wil je ook niet met deze wind). Als resultaat worden nu alle hutten binnen volledig gestript, ontroest en opnieuw geverfd, waarna er extra isolatie wordt aangebracht om de schimmel tegen te gaan. Precies hetzelfde dus als wat ik aan het doen was met Robyn de laatste dagen, maar nu met meer man en meerdere hutten tegelijkertijd. Misschien vraag je je al af: goh waar blijven dan die mensen die eerst daar sliepen? Goede vraag! De oplossing? Bij mij! We liggen dus nu met vier meiden voorin Blue Clipper, waar ik eerst het rijk alleen had. Deze hele volksverhuizing leverde vanmorgen wel even stress op. Niet alleen bij de plotsklaps verhuizende meiden, maar ook bij mij, aangezien ik mijn riant uitgespreide “zooi” nu even mocht terugbrengen naar een oppervlakte van +- 2 vierkante meter. Op zich is het best gezellig zo, maar ik ben wel blij dat het een (hopelijk) tijdelijke situatie is. Mijn eigen persoonlijke ruimte is namelijk nu letterlijk mijn bed, mijn kast en ernaast precies voldoende plek om te kunnen staan. Maar ja zo gaat dat met schepen, er is nooit genoeg leefruimte, dus privacy kan je wel vergeten.

Kortom: net zodra je in je blogpost erover begint dat het leven normaler wordt, besluit het even wat wendingen in te roepen. Ook benadrukte schipper Seb gisteren bij het palaver dat onze pauzes eigenlijk maar 20 min en 45 min mogen duren (geen flauw idee hiervan), dus het eindeloze lummelen tijdens de koffie is nu voorbij en er wordt werk verwacht. Zo met het vertrek voor de boeg staan ons dus nog een paar intense weken te wachten!