7. Rugby met mossels

Het tempo gaat omhoog. Nu we weten dat het plan is om in de derde week van april met beide schepen naar het VK te vertrekken, daalt het besef hoeveel we nog moeten doen langzaam in. En dat resulteerde erin dat vandaag meerdere mensen (met een biertje in de hand) nog even wat aan het schilderen waren. Dat voor komende week storm en regen is voorspeld, heeft er vast ook mee te maken, want alle buitentaakjes moeten wel daarvoor zijn afgerond. Niet te geloven dat ik nu alweer over de helft zit van mijn onderhoudstijd hier. Het begint bij iedereen wel te kriebelen dat we binnenkort eindelijk het ruime sop kiezen. Van de week moest er een nat zeil worden gedroogd, dus hup daar ging het de mast in. Het is lang geleden dat ik de mensen hier zo enthousiast heb zien worden!

Voor komende week staat, als ik het goed begrijp, gepland dat Maybe uit het water gaat. Dat betekent dus met regenjasjes aan in de storm de romp gaan fixen, ik ben heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Maar misschien heb ik geluk: afgelopen donderdag ben ik namelijk weggepromoveerd naar mijn allereerste binnenklus sinds ik hier ben. Samen met Robyn, onze overalls, stofmaskers, beschermende bril, oorbeschermers, handschoenen, haakse slijpers, boormachines, staalborstels, bikhamers, staalschrapers, ontluchter en ongenadig harde rock/discomuziek mogen we namelijk een hut volledig ontroesten, om vervolgens alles te schuren en opnieuw in de verf te zetten. Hij was behoorlijk schimmelig, dus een flinke opknapbeurt was wel nodig. Het voelt behoorlijk als dweilen met de kraan open aangezien alle roest volledig wegkrijgen nooit gaat lukken. En zelfs als we wekenlang daar aan het bikken zouden zijn: je kunt er de klok op gelijkzetten dat binnen een mum van tijd nieuwe roest zich alweer aandient onder je frisse verflaag. Ik moet er eerlijk gezegd nog aan wennen dat ik het niet 100% volledig kan doen en me daarbij moet neerleggen. Het dweilen zelf is immers wel noodzakelijk en het ziet er al duizend keer beter uit dan het eerst was. Maar wanneer je de volgende dag alweer roest door je Vactan heen ziet komen, zakt de moed je wel een beetje in de schoenen. Maar daar is de rockmuziek en je maatje Robyn for the rescue, dus kruip je weer in je hoekje en bik je verbeten door. En zie je intussen door alle stof echt heeelemaaal niets meer, dus moet je af en toe je bril afzetten om te zien wat je nu eigenlijk aan het doen bent. Ergens werkt het behoorlijk zen, zo zwetend in je mini-vissenkom, afgesloten van de rest van de wereld.

Genoeg over het werk, het is immers weekend. Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst een Schots rugbyteam mogen toejuichen. Eerlijk gezegd heb ik er meer van genoten dan van voetbalwedstrijden, het is erg grappig om zo mensen op een hoopje te zien springen. Het bleef spannend tot de laatste seconde. Frankrijk stond voor en de wedstrijd had voorbij kunnen zijn, maar door een fout van Frankrijk ging hij door en wisten de Schotten na een zenuwslopende paar minuten alsnog te scoren en te winnen. Sfeer kon niet meer kapot! En dat onder het genot van verse mosselen. Al wekenlang hebben we gespeculeerd over de mosselboot achter ons, of we die niet wat mosselen zouden kunnen aftroggelen. Lang niet gedurfd, maar toen de mosselboot opnieuw terugkwam van een tripje heeft Mo de stoute schoenen aangetrokken en nu hebben we een enorme stapel mosselen in de vriezer liggen in ruil voor een fles bier (ja ze drinken hier bier uit literflessen).

En dat was wel het hoogtepunt van de week ongeveer, verder ben ik vooral erg kapot van het harde werken en kruip ik vroeg mijn bedje in. Wat niet meehielp was dat het aan het einde van de week weer mijn beurt was in het kook- en schoonmaakrooster. Op donderdag had ik Happy Hour (wat betekent meehelpen met de ochtend-, middag- en avondafwas en erna nog +/- een uur schoonmaken) en vrijdag heb ik op mijn laatste tandvlees nog een zoete aardappelstamppot in elkaar gedraaid. Godzijdank kwam erna meteen het weekend, waarin ik vooral rustig aan heb gedaan. Een beetje rondwandelen door Ferragudo en bij de plaatselijke bakkerij een lekkernijtje en een vieze cappuccino kopen. Met mijn verrekijker en vogelgids uitkijken over de rotsen, maar vooral hardlopen op mijn gloednieuwe hardloopschoenen, want opeens had ik weer zin in hardlopen (ongeveer 2 jaar niet gehad) en in het kader van cadeautjes aan jezelf me een fietstochtje naar de Decathlon gegund, om daar mijn vooraf bestelde hardloopschoenen op te kunnen halen. Ik mocht ze zelfs passen!! Waar een persoon in coronatijd wel niet blij van wordt. Een half uurtje geleden heb ik het weekend goed afgesloten met een filmavondje, we keken The Martian. Heerlijk om onderuitgezakt met je diepvriespizza, chippies en gin-tonic in gezelschap te genieten van de laatste uren weekend. 

En hier laat ik het bij. Excuus als mijn verhalen soms wat warrig worden. Na 5 weken rijgen de dagen zich steeds meer aaneen en wordt het leven normaler, wat goed is maar er ook voor zorgt dat je gebeurtenissen minder spannend worden. Maar ik gok dat het met de boten uit het water wel weer wat avontuurlijker wordt! Bij mijn foto’s heb ik ook een paar fotootjes van de binnenkant van Maybe, omdat daar mensen benieuwd naar waren. Ik zal er proberen wat meer te maken, zodat jullie een beter idee krijgen hoe mijn dagelijkse leefwereld er precies uitziet. En dan zeg ik voor nu: welterusten.