2. Pils met Portugezen

En dan heb je opeens een knalrode rechterkant van je gezicht, verf op je oogleden, roest onder je nagels en een zere rug en polsen. Hoe dat zo komt? Vier dagen aan schuren, ontroesten, verven en lakken. En tjsa, geen zonnebrand opdoen, vervolgens niet doorhebben dat je Nederlandse winterhuidje die Portugese februarizon toch niet aankan, een dag hebben waarop het hard waait en je dus niet merkt dat de zon toch wel aan het schijnen is en vervolgens de hele dag buiten werken met je snuf exact één kant opgericht. Als resultaat is de rechterkant van mijn gezicht nu felrood, maar links nog steeds even bleek… Vannacht ben ik maar tactisch op mijn linkerzij gaan liggen en hoewel het vandaag bewolkt en regenachtig was, nam ik geen risico en heeft mijn gezicht een flinke laag factor 50 gekregen en heb ik mijn nek bedekt met een geleend sjaaltje. Oh en de werkbank 180 graden gedraaid. Dit natuurlijk allemaal tot grote hilariteit van de rest van de crew.

Genoeg gejammerd voor nu, we gaan weer door met werken. Het leven is hier aardig gestructureerd: ontbijt om 8:15, palaver om 8:45 en dan om 9:00 aan de slag. Rond 11 is de eerste koffiepauze, die meestal wel een goed half uur duurt. Tot nu toe was er wel weer zelfgemaakte ananascake of de veels te lekkere Deense chocoladeballetjes die Martin had gemaakt voor erbij, dus stop je je praktisch vol met suiker en cafeïne en gaat dan weer vrolijk door tot de lunch. Die is redelijk laat: rond half 2/2 uur, maar de lunchpauze duurt ook al wel snel een uur. Hierin trekken de meeste mensen zich wat terug en gaan lekker liggen op het dek. Vandaag begonnen we rond 3 weer met werken, totdat we om half 5 gaan opruimen en om 5 uur aftaaien. Dan kookt er volgens een rooster één persoon het avondeten, wat rond half 8 wordt opgediend. Ideaal dus, want na werk heb je nog een goeie 2 uur om je eigen ding te doen (veel mensen trekken ook geheel hun eigen plan, wat denk ik een gezonde langetermijnstrategie is). Omdat ik nog in quarantaine zit, mag ik overigens niet meedraaien in het schoonmaak-, lunch- en kookrooster. Elk nadeel heb zijn voordeel zullen we maar zeggen.

Vandaag heb ik na werk de tijd goed gebruikt om lekker uitgebreid te douchen, mijn hut op te ruimen en daarna nog een rondje te wandelen. De lucht was erg kleurrijk en ik ging genieten van een mooie zonsondergang. Althans, dat was het plan. Na ongeveer 50 meter op de werf werd ik geroepen door een paar Portugezen bij een boot, die vroegen of ik een biertje wilde. Het waren vier van die mannen die allemaal nauwelijks Engels konden, dus het was weer heerlijk handen en voetenwerk en vooral maar ja knikken en ondertussen geen idee hebben wat ze nou weer met dat Portugese gebrabbel bedoelden. Na een niet geheel coronaproof rondleiding, wat kaas, het ternauwernood kunnen afslaan van een derde ronde bier en een uitnodiging voor de barbecue zaterdag, kon ik toch eindelijk weer terug naar het schip. Heeft me wel een flinke smoes gekost, anders had ik nog steeds aan boord gezeten. Mooie mensen wel, die Portugezen.

Gisteren heb ik juist mijn tijd goed gebruikt om de brug over te fietsen naar Portimão. Hoewel er nog steeds een strenge lockdown heerst, waren erg veel mensen buiten op stap. De meeste mensen deden een rondje naar de pier en het strand, maar ik zag ook veel surfers in het water. Voor de rest heb ik heerlijk rondgetourd: Portimão bestaat deels uit flatgebouwen, maar er was ook een klein wijkje met allemaal krappe laagbouw en beschilderde muren. Je merkt wel dat Portugal een stukje armer is. De auto’s zijn allemaal vrij aftands en die huisjes zagen eruit als flink kleiner dan het gemiddelde Nederlandse appartement. Dat alle winkels en vele hotels dicht zijn, maakt de sfeer ook wat gekker. Eenmaal terug op de werf kwam ik tot mijn grote verrassing een Nederlander op zijn bootje tegen. Het bevestigde wel de claim van een collega dat minstens de helft op de werf totaal gek is, want na ongeveer 10 minuten kletsen begon hij het vaccineren in twijfel te trekken. Toch blijven het bijzondere ontmoetingen, want iedereen hier op de werf is door een bepaalde omweg hier terechtgekomen en die verhalen blijven interessant. De crew hier aan boord is hier trouwens niet van uitgezonderd. Ik heb me al meermaals laten vertellen dat de mensen zich steeds gekker gaan gedragen naarmate de week vordert. Wat morgen me als de laatste werkdag dus gaat brengen, geen idee! Maar tot nu toe vinden ze dat ik verrassend goed meng. Of dat een compliment is of dat ik me zorgen moet gaan maken, laat ik maar even in het midden.