5. Een andere fase

Een noemenswaardige dag vandaag: ik kwam er net achter dat ik exact even lang uit quarantaine ben als dat ik erin heb gezeten. Dat betekent dat ik nu al 10 dagen echt als volwaardige crew kan meedraaien en niet meer spastisch op de afstand hoef te letten. In het begin voelde het alsof ik de gebruiken opnieuw moest leren kennen en mijn eigen ritme binnen de groep moest heruitvinden, maar nu voelt het natuurlijk. Ik denk dat het komt doordat ik vlak na mijn isolatie in een andere fase zat dan de rest: ik kwam behoorlijk wat knuffels en sociaal contact tekort, terwijl de groep gewoon doorging met het leven. Ook drong een andere waarheid tot me door toen al het nieuwe eraf was. Deze groep was al gevormd. Natuurlijk, ze zijn lief tegen me, maar je merkt dat ze elkaar en zichzelf als persoon aan boord beter kennen. En niet alleen kwam ik als nieuwkomer in een bestaande groep, ook hadden zij al langere tijd hier geleefd, terwijl ik hier nog in de vakantiemodus zit. En ja, dan komen de ritmes niet overeen, waardoor je op zaterdag (je eerste weekenddag uit isolatie jeej!) toch weer in je eentje op je fiets zit.

Gelukkig begint hier verandering in te komen en lijkt de gehele groep in een nieuwe fase te komen. Zondag was Holly jarig en hebben we ’s avonds na een afhaalcurry met zijn allen Mean Girls gekeken (so fetch!!) en gistermiddag hadden we “obligatory fun”, wat bestond uit je raar aankleden en onder het genot van wat biertjes gekke spelletjes spelen. Toegegeven: ik heb nog nooit zo hard gelachen met Twister, want acht mensen op een te kleine mat zorgde er zeker voor dat we “nader tot elkaar kwamen”. Ook hebben we de laatste tijd opvallend veel lange en serieuze gesprekken bij het natafelen. Iemand dacht dat dit misschien door de verveling kwam, maar ik denk dat het te maken heeft met een nieuw perspectief. Vorige week was Steve, de eigenaar, namelijk aan boord en de vrijdag tijdens lunch heeft hij (eindelijk) de bemanning ingelicht over de vaarplannen. Het blijft onzeker, maar het doel is nu om eind april te kunnen vertrekken. Natuurlijk speculatie, maar hierdoor wil iedereen misschien nog wat van de laatste maanden maken, ook al is alles nu nog steeds dicht. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik vandaag bijna direct na werk met een collega naar zee ben gefietst, op een rots van wat bier heb genoten, de zon heb zien ondergaan en daarna op een verder verlaten strand (oké oké, 3 mensen in de zee 200 meter verderop) een behoorlijk frisse duik heb genomen. Daarna precies op tijd weer terug voor het avondeten.

Op zulke momenten voel ik me echt vereerd dat ik nu tijdelijk hier in Portugal kan wonen met deze leuke en gestoorde groep mensen. Dat ik de rest van de bemanning nog niet zo goed ken, blijft wel af en toe lastig. Soms wil je gewoon je hart kunnen luchten bij iemand die je kent. En omdat je zoveel met elkaar bent en vooral ook samenwerkt, is het nog aftasten hoe je het beste elk persoon kan benaderen. Maar ik heb geaccepteerd dat ik dit proces niet kan versnellen, noch kan veranderen dat ik de FNG (Fucking New Girl) ben en blijf. En dat is verder oké. In ieder geval kom ik steeds meer in fase met de rest van de groep. Terwijl ik dit typ zit ik samen met twee anderen te werken in het BCC (Blue Clipper Café, zoals we de salon van Blue Clipper grappend noemen), ieder zijn eigen ding maar toch samen. Ook draai ik al volledig mee in het schoonmaak- en kookrooster en heb ik het fenomeen “koken met wat dan ook nog over is aan het einde van de week” al mogen meemaken. Ik was een tikje nerveus, maar gelukkig lag de lat erg laag. Holly wist het haar eerste keer namelijk voor elkaar te krijgen om na uren in de keuken rond half 11 pasta met tomatensaus uit blik op tafel te zetten. De bemanning verzekerde me van een applausje, mocht ik dat record verbreken. Goed, na een beetje stress met niet-opwarmende kookplaten toch een spaghetti met zelfgemaakte saus van gegrilde paprika uit mijn mouw getoverd. Iedereen zei ook dat het heerlijk was, maar ja met die Britse beleefdheid weet je het natuurlijk nooit. Ikzelf was in ieder geval behoorlijk tevreden.

… Ik zeg wel dat de groep verandert, maar pas ik mezelf niet meer aan de groep aan? Kan ik weer prima met mezelf leven, nu de eerste uit-quarantaineschok voorbij is? Mijn ritme lijkt er verdacht veel op. Het is 10 uur door, ik ga mijn blog posten, dan een douche nemen en vervolgens met een boekje mijn bed in duiken. Slapen om 11 uur. Heeeerlijk. (Update: het is kwart voor 11 en ik ben nu pas net klaar met mijn blog plaatsen en foto's uitzoeken. Jammer de bammer, daar gaat mijn heerlijk lang nachtje slaap)

Wil je op de hoogte worden gehouden van mijn verhalen? Er is een maillijst waarvoor je je kan inschrijven, dan krijg je een mailtje wanneer ik weer eens tijd heb gevonden om wat te schrijven! Knopje is vast ergens op deze website te vinden ;).